Sabah erken saatlerde gelen, gurur okşayıcı bir mail sebebiyle anımsadım buraya not bırakmam gerektiğini. Sadece link bırakıp kaçma niyetindeyken bunun haksızlık olduğunu düşündüm. Bu bloga alâkalı alâkasız herhangi bir aramayla ya da sırf ben yani Artemisia yani Ayşe Nur yazdığı için gelen herkese bir kez daha teşekkür ede.

ASLINDA DEMEK İSTEDİĞİM BÖYLE BİR ŞEY. YİTİRMELİ NE VARSA BAŞLAMALI YENİDEN. Her şey farklı mı bana mı öyle geldi. 2011 nasıl bir yıl yahu. Aman video olmadı yazı olmadı yorum olmadı. Bir zamanlar her şey ne kadar farklıydı. Kafa yerinde duruyor ama bu iyi bir şey sayılmaz değil mi? Durağanlığı sevmezdi bu bünye. Kargaşa,karmaşa kaygı dolu bu hayat.

This is a test post from. A fancy photo sharing thing. Geçen gün başıma gelen bir olayı anlatmak istiyorum, aslında tam olay da denemez ya; ya da bu kadar büyütülmesi kimilerine anlamsız gelebilir belki. Her iki olayda da hayata dokundum resmen, ellerim ısındı işte bu yüzden.

hepimizden daha heyecanlı izledi, hop oturdu hop kalktı, fakat baba son soloyu atarken kayboldu! Haziran ayının ondokuzu olduğunda elemanı aradım, fakat telefonuna ulaşılamamakta idi. herhalde gel-e-medi diye düşündüm, kendimi ertesi günün heyecanına bıraktım.

Bir şarapçı gibi taş duvar önünde sızan. Küçük cam parçaları kadar umutlar. Sabaha karşı avuçlarında açmaya başlayan. Buz gibi soğukta bir günebakan. Yaz bitimleri geliyor insanın aklına. Bir sonraki mevsime bırakılan umutlar,. Sararan akşamlara bakılan son rakı masaları. İnsanlar uzaklaşıyor mevsim döngülerinin birbirinden kopuk olması gibi.